Długo udawała, że widzi. – Sunęłam ręką po żywopłocie rosnącym wzdłuż ulicy, by trafić do domu. „Taka wczesna godzina i już pijana!” – usłyszałam – wspomina Małgorzata Pacholec.Ma sześć lat, gdy okazuje się, że coś jest nie tak. Rodzice zapisują Małgosię do ogniska muzycznego. Uczy się gry na fortepianie w czasie wieczornych lekcji. Światło w sali jest przyciemnione i… – Miałam problem z odczytywaniem nut – wspomina dziś Małgorzata Pacholec. Rodzice są zaniepokojeni. Dotąd nic nie wskazywało na to, że Małgosia może mieć problemy ze wzrokiem. - Szybko zorientowali się, że coś jest nie tak. Nie poddawali się – wspomina Małgorzata. Idą z nią do lekarza, kolejnego. Diagnoza w końcu pada. I jest nieubłagana. - Urodziłam się z wadą genetyczną siatkówki – mówi Małgorzata. – Przez lata, powoli, dzień po dniu, odbierała mi widzenie – tłumaczy Małgorzata. - Rodzice całe życie walczyli o to, żebym lepiej widziała. A to było niemożliwe. Stopniowo traciłam wzrok – dodaje. 35 lat pracowała w Polskim Związku Niewidomych, a do dziś prowadzi stowarzyszenie Retina AMD Polska - wspiera tych, którzy tracą wzrok i walczy o ich leczenie.
